معرفی کامل روستای شهنیا

مختصات: ‏18″ 29′ 51°شرقی ‏17″ 07′ 28°شمالی

شَهنیا، روستایی است از توابع بخش بردخون و دهستان آبکش در شهرستان دیر استان بوشهر جمهوری اسلامی ایران. این روستا از ضمایم دهستان آبکش می‌باشد.

مشخصات جغرافیایی:

| کشور: ایران - Iran / استان: بوشهر - Bushehr / شهرستان: دیر - Dayyer / بخش: بردخون - Bordekhun / دهستان: آبکش - Abkosh / نام های دیگر: شهنیاء - Shahniya / نام قدیمی: شهر گل - Shahre Gol /
| مردم - جمعیت: 1816 نفر / زبان گفتاری: فارسی (گویش دشتی) / دین: اسلام (شیعه) /
| جغرافیای طبیعی - ارتفاع از سطح دریا: 15 متر /
| اطلاعات روستایی - پیش شماره تلفن: 0773545 /
| وبگاه ها : / شهنیا نیوز / یادگاران دفاع مقدس شهنیا / با شهدا(شهنیا) / از زیرود تا شهنیا / اخبار شهنیا /
| اماکن متبرکه: آستان مقدس امامزاده محمد /

موقعیت

شهنیاء بزرگترین روستای بخش بردخون در جنوب غرب استان بوشهر (کیلومتر ۶۰ جاده ساحلی دیر-بوشهر) و در ۵ کیلومتری شمال شهر بردخون (مرکز بخش) قرار دارد و روستایی با عرض حدود یک کیلومتر و طول چهارونیم کیلومتر است. مسیر آن تا خلیج فارس، حدود ۲۰ کیلومتر است و رود مُند در فاصله ۳ کیلومتری شمال-شمال غرب آن می‌گذرد. شغل غالب ساکنین آن کشاورزی و محصول عمده گوجه فرنگی در فصل زمستان و بهار می‌باشد. این روستا از شمال شرق به روستای «مـُغدان» و از جانب جنوب نیز پس از پشت سرگذاشتن زمینهای کشاورزی، به «شهر بُردخون» می‌رسد.

جمعیت

بر اساس آمار سرشماری رسمی در سال ۱۳۹۰ جمعیت روستا ۱۸۱۶نفر (۴۶۴خانوار) می‌باشد و در سال ۱۳۸۵ جمعیت آن ۱۳۳۰نفر (۲۷۶خانوار) بوده است.

در فصل کشاورزی زمستان به دلیل مهاجرت عده زیادی از شهرستانها و استانهای همجوار جهت کار در زمینهای کشاورزی جمعیت این روستا تقریباً به دو برابر می‌رسد.

جایگاه

روستای شهنیا (شهنیاء) غربی ترین روستا از دهستان آبکش و نزدیک ترین روستای به پل مند در بخش بردخون است که با مختصات جغرافیایی 28 درجه و 07 دقیقه عرض شمالی و 51 درجه و 29 دقیقه طول شرقی در میانه آن بخش واقع است.

آب و هوا و پوشش گیاهی

شهنیا مانند سایر مناطق جنوب تابستانی طولانی و گرم و زمستانی کوتاه و از نظر بارش بی ثبات دارد. همین امر باعث شده تا کشاورزی و دامداری که شغل اصلی مردم است از ثبات چندانی برخوردار نباشد. دلیل عمدهٔ زایش مشاغل دیگر چون کار در کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس، بقالی و صیادی همین بی‌اعتمادی مردم این منطقه به زمستان کوتاه و بی ثبات است. یک فقره آب زیرزمینی با عرضی ناچیز از روستای «کناری» تا «شیبرم» ادامه می‌یابد، لذا تمام روستاهای شمال غربی بخش به موازات غرب این آب زیرزمینی واقع شده‌اند.

گوجه فرنگی محصول اصلی کشاورزان منطقه است. امروزه اکثر اراضی کشاورزی - حتی نخلستان‌های منطقه - زیر کشت گوجه فرنگی رفته‌است. در سال‌های اخیر چند آب بند خاکی احداث شده‌است که آب نهرهای فصلی منشعب از کوه «درنگ» را پشت خود نگه می‌دارند، و موجب تقویت سفره زیرزمینی منطقه می شود.

در زمین‌های بایر منطقه دو دسته گیاهان خودرو می رویند:

دسته اول گیاهان خودرویی که مصرف غذایی و دارویی دارند، مانند: جوسال، توله توله، خلیلو، حکال، کاکل، منگک، گل رد، اوشه، دریمه و تهما؛
دسته دوم خاربوته‌هایی هستند مانند: گرگم، زاپتک، گتک، اشک، خرگ، مور، خمه (خومه)، سلبخ و ارو (خارشتر).

عمده‌ترین درخت منطقه نخل می‌باشد که با آب و هوای اینجا سازگاری دارد.انار شیطان، گز، کهور، سدر، همیدون و سپستان هم درختانی هستند که در جای جای منطقه خودنمایی می‌کنند.